“Ik verlang niet meer naar die wereld”

Voorheen had Martin echt een “behoorlijk dynamische” baan. Vaak lag hij op zijn rug, deinend op de golfslag, in krappe machinekamers om een scheepsmotor te repareren. Hij vloog naar verre landen om vastgelopen schepen weer in de vaart te brengen. Maar na twintig jaar geeft dit werk geen voldoening meer. Bovendien vindt hij het fysiek zwaar worden. Wanneer Martin weer een keer – met zware gereedschapskist – in de haven over aangemeerde schepen heen moet klauteren om ergens aan boord te komen, denkt hij: Martin, wat ben je toch aan het doen joh. Dit gaat toch allemaal om geld. Wie is er blij mee met wat ik doe? Je krijgt er nooit wat voor terug. Wat zou het mooi zijn als ik van betekenis kon zijn voor mijn naaste. Hij besluit om af te wachten wat er op zijn pad komt. In elk geval geen zorg voor mensen met een beperking, denkt hij dan nog.

Er komt iets op zijn weg, alleen vanuit een andere hoek dan hij denkt. Een kerstviering van mensen met een beperking raakt hem. Tot in het diepst van zijn hart. Na een jaartje overwegen, besluit hij om een aantal meeloopdiensten te doen bij Adullam. Al tijdens de eerste dienst wordt het hem duidelijk: dit werk wil hij gaan doen! Martin solliciteert, wordt aangenomen en “zit nu op zijn plek.”

De draad oppakken

Martin: “Wat ik mooi aan mijn werk vind? Ik kwam erachter, dat ook mensen met een beperking dingen hebben die ze moeilijk vinden in het leven. Daar kun je hen bij helpen. Soms overzien deze bewoners iets niet maar kunnen ze dit niet uiten. Dat kan leiden tot een woedeaanval. Dat is hun taal om te zeggen dat ze hulp nodig hebben. Om dan samen te bespreken wat de oorzaak is, het probleem uit hun hoofd te praten zodat ze weer hun programma op kunnen pakken, dat vind ik de mooiste momenten.”
“Uit machteloosheid kan een bewoner soms vloeken. Vanuit Gods Woord wijs ik er dan op dat dat vloeken niet mag. Maar vloeken laat ook zien wie wij geworden zijn door de zondeval. Mijn bewoners beseffen dat heel goed. Dan kun je hen wat meegeven voor tijd een eeuwigheid. Dat zijn zulke mooie gesprekken.”

“Daarom vind ik het zo belangrijk dat er identiteitsgebonden instellingen zijn zoals Adullam. Zolang we een vrij land zijn, kunnen we onze bewoners nog Gods Woord meegeven. We mogen nog zorg en begeleiding bieden vanuit eeuwigheidsperspectief. Dat is zo waardevol. Wie weet mag het tot zegen zijn.”

Maatjes

Als je altijd tussen de smeer, olie en machines hebt gezeten, is het wel een omschakeling om continue de behoeften te peilen van cliënten en met hen in gesprek te gaan. Lukt dat dan allemaal in één keer? Martin: “Dat heb ik moeten leren ja. Ik heb veel gehad aan de opleiding die ik sinds 2024 gestart ben. Het heeft mij handvatten gegeven hoe je bij een cliënt een ingang kunt vinden om het gesprek aan te gaan en op gang te houden. En op enig moment – dat helpt ook – ga je de bewoners kennen. Dan weet je soms al waarom ze zo reageren. Dan kun je daar op inspelen. Ze hebben je zo nodig, ik bedoel niet per se mij persoonlijk, maar ze hebben iemand nodig die hen veiligheid en voorspelbaarheid biedt, dingen kan duiden die ze niet begrijpen en hen kan helpen om gebeurtenissen te overzien. Hierbij proberen we zo dicht mogelijk bij een gewoon leven te blijven. Een leven dat bestaat uit een gezond dagritme, waarin werken een plek heeft.”

“Niet elke dag gaat me even makkelijk af, hoor. Het blijken niet allemaal van die lieverdjes te zijn. Ik wist het wel maar de heftigheid van hun gedrag soms, hun stemmingswisselingen, dat had ik niet verwacht. Mijn nuchterheid helpt me. En, ik sta volledig achter Adullams visie en missie. Gods Woord is leidend en iedereen mag er zijn met zijn of haar beperking. Vanuit onze zorgvisie, het Adullam Schutse Begeleidings Model (ASBM), kijken we naar talenten en vullen we aan waar nodig. Het is het beste voor de cliënten. Dit heeft Adullam professioneel vorm gegeven.”

Niet onderschatten

“Ik heb ervaren, dat deze bewoners vaak meer kunnen dan je zou denken. Als je maar tijd en energie in hen steekt en kijkt naar hun vermogens. Sinds kort ga ik met een bewoner boodschappen doen. Deze bewoner is niet verkeersveilig, dus ik moet mee. Een lijstje maken is lastig, maar je kunt wel een lijstje maken met foto’s. Dan zoekt hij de tube tandpasta op in de winkel die hij nodig heeft. En ik begeleid het afrekenen, omdat dat nog moeilijk is. Maar als hij dan thuiskomt, dan heeft hij zoveel meer zelfvertrouwen gekregen. Dat geeft een boost! En dan zit hij ook weer lekker in zijn vel. Wanneer we dan met de bus weg zijn geweest en ik tank mijn dieseltank weer vol, dan denk ik: doe mij maar dit werk! Heerlijk, die dieselgeur. Maar ik kan het missen. Ik heb de juiste keus gemaakt.”