“Het is niet alleen mooi om iets voor een ander te kunnen betekenen, maar voor jezelf is het ook een verrijking”

“Via een open sollicitatie ben ik hier terecht gekomen”, vertelt Jan. “Ik deed vrijwilligerswerk wat ik niet mooi meer vond en wilde iets anders gaan doen. De gehandicaptenzorg sprak me aan, daarom heb ik gesolliciteerd. Ik wist toentertijd dat ze aan het verhuizen waren naar een nieuwe locatie en dacht, ze kunnen vast wel een paar extra handen gebruiken. Inmiddels doe ik dit al tien jaar.” Voor Henk liep het anders. Hij vertelt: “Mijn broer heeft altijd op Muiderheim gewoond. Ik was dus al bekend met Adullam. In 2018 is mijn broer overleden. We hebben altijd een boerderij gehad, maar ik zei toen tegen de begeleiders: als ik geen koeien meer heb en wat tijd over, dan kom ik als vrijwilliger. Dat is ook gebeurd, nu ongeveer vijf jaar geleden. Samen met Jan doe ik op de dinsdagen allerlei klussen.”

Hand-en-spandiensten

Dat beaamt Jan: “Wasmachines omruilen, hooi en stro halen, boodschappen, we doen eigenlijk van alles. Allerlei hand-en-spandiensten. Het is maar net wat er te doen is.” Henk: “Nu zijn we bijvoorbeeld bezig om een schilderij op te hangen. Straks moet er een camera worden afgedekt, daar moet een kastje voor aan de muur. Het is heel veelzijdig.” “En gelukkig weet Jan alles hier”, vervolgt hij lachend. “En iedereen kent hem.” Dat kan Jan niet ontkennen: “In het begin was ik hier drie dagen en werkte ik op alle groepen. Dan leer je de bewoners en begeleiders wel kennen. Ik draaide mee in het dagprogramma als begeleider. Daarnaast deed ik ook al klussen. Doordat ze toen nog midden in de verbouwing zaten leerde ik het gebouw goed kennen. Alles moest natuurlijk nog opgehangen worden. Nu ik alleen nog op de dinsdag vrijwilligerswerk doe, werk ik niet meer op de groepen.”

Meerwaarde

De bewoners hoeft hij gelukkig niet te missen, want die komt hij nog steeds tegen. Jan: “De één wordt heel enthousiast als hij je ziet, een ander zegt alleen gedag, maar geeft wel een blijk van herkenning. Van dat contact geniet ik. Voor de bewoners ben ik hier ook gekomen. De lange reis vanuit Vriezenveen heb ik daar wel voor over.” Henk: “We hebben echt wel contact met de bewoners. Ze herkennen je ook op den duur. Eén van de bewoners zit vaak op de schommel. Als ik langskom, dan schommel ik even mee. Dat vindt hij prachtig en ik ook. Ze waarderen de aandacht. We zeggen ook wel eens tegen elkaar: het contact met de bewoners geeft ons werk meerwaarde.” Jan begin te lachen: “Maar ook het contact met elkaar. We hebben wel eens dagen dat we veel staan te praten.” “Dat komt ook voor ja”, bekent Henk. “Wij werken ook veel samen.” Daar haakt Jan op in: “We zijn samen 100!”

Warm bad

Over de vraag waarom anderen ook vrijwilligerswerk moeten komen doen bij Adullam hoeven ze niet lang na te denken. “Vanwege ons enthousiasme alleen al”, zegt Jan. Ook ziet hij verschil met de seculiere organisatie waar hij eerst vrijwilligerswerk deed. “Op een gegeven moment zei ik tegen mijn vrouw, de sfeer thuis en de sfeer daar is niet met elkaar te vergelijken. Het is een hele andere wereld. Dat ervaar ik bij Adullam niet. Het is hier een warm bad. Henk vult aan: “Het is niet alleen mooi om iets voor een ander te kunnen betekenen, maar voor jezelf is het ook een verrijking. Je krijgt er veel sociale contacten voor terug en je haalt er voldoening uit. Jan: “En die lange reis, die telt dan niet mee.”